اثر حاضر هفتمـین کتاب از مجموعه «طلایـه داران تقریـب» است که به شرح زندگی، اندیشه، آثـار و فعالیتهای آیت الله محمّد جواد مغنیه برای وحدت و تقریب مذاهب اسلامی اختصاص دارد. وی در ۱۹۰۴ م / ۱۳۲۴ ق. در طیردبا از توابع صور لبنان چشم به جهان گشود. در اوان کودکی پدر و مادر خود را از دست داد و در سایه فقر و سختی، به مدت یازده سال در نجف اشرف به تحصیل علوم حوزوی پرداخت. از استادان وی می توان به برادرش شیخ عبدالکریم مغنیه، سید محمّد سعید فضل الله و آیت الله سید ابوالقاسم خویی اشاره کرد.
وی در ۱۳۶۷ ق. به منصب قضاوت در دادگستری شیعیان بیروت رسید و در ۱۳۷۰ ق. به ریاست این دادگستری منصوب شد. اما پس از پنج سال در اثر فشارهایی كه بر او وارد می‌شد تا عدالت را زیر پا بگذارد، کناره‌گیری کرد.
وی از ۱۳۷۹ ق. سفرهای خود را آغاز کرد. ابتدا به سوریه رفت؛ پس از آن به مصر، ایران، بحرین و عربستان سفر کرد. این روحانی شیعه که با هدف تقریب میان مذاهب اسلامی به مصر سفر کرده بود با علما و استاد دانشگاه‌های الازهر، قاهره، عین شمس و مؤسسه دارالکتب از جمله شیخ محمود شلتوت دیدار و درباره وحدت اسلامی و راههای آن بحث و گفتگو کرد.
محمّد جواد مغنیه به اصلاحات دینی اهتمام ویژه‌ای داشت و در مقاله‌ای با عنوان «معرکه فی الازهر المجددین و المحافظین» در مجله عرفان، ضمن خشنودی از روح تجدید و اصلاح در دانشگاه الازهر، خواستار این روند در حوزه‌های علمیه شیعه بود.
وی به مبارزات مسلمانان در برابر اسرائیل و آمریکا توجه ویژه‌ای داشت و مبارزاتش سفارت آمریکا را واداشت تا به هر شکل ممکن شیخ محمّد جواد مغنیه را از مبارزه بر حذر دارد و حتی از او خواسته شد به دیدار روزولت برود؛ اما وی نپذیرفت. این اقدام شجاعانه وی بازتاب وسیعی در میان مردم داشت و روزنامه محرر از او به عنوان «هذا عربی عزیز» یاد کرد.
مغنیه صاحب نزدیک به شصت اثر در زمینه های مختلف اسلامی است که برخی از آنها عبارتند از: قیم اخلاقیه فی فقه الامام الصادق(ع)، مع علماء النجف الاشرف، تفسیر مبین، التفسیر الکاشف، الحج على المذاهب الخمسه، الفقه على المذاهب الخمسه، المهدی المنتظر(عج) و العقل و الاسلام مع الحیاه.
