در این پژوهش که در دو جلد تهیه شده است در چهار محور کلیه فعالیت‌ها و اقداماتی که توسط برخی از کشور‌های اسلامی در مسیر ایجاد وحدت و تقریب بین مذاهب اسلامی در سده اخیر صورت گرفته و اقدامات فرهنگی اعم از تألیف کتاب، نگارش مقاله، مصاحبه ها، سخنرانی‌ها و کنفرانس‌ها گزارش شده است. در ابتدای این نوشتار در جلد اول برخی از مؤسسات تقریبی که در صد سال اخیر تأسیس شده است و فعالیت‌های متعددی در زمینه ایجاد وحدت اسلامی و نزدیکی بین مذاهب نسبت به هم انجام داده است معرفی شده و اقدامات مؤسسات در نقد طائفی گری، قومیت گرایی، گردهمایی علمای مسلمان اعم از شیعه و اهل سنت در برخی کشور ها، مانند مصر، لبنان و ایران، تلاش‌های فکری آنان در زمینه ایجاد وحدت اسلامی تشریح شده است. دراین زمینه نگارنده به فعالیت‌های سه مؤسسه مهم، مانند دارالتقریب بین المذاهب الاسلامیه در قاهره، مجمع جهانی تقریب بین مذاهب اسلامی در تهران و مجمع علمای مسلمین لبنان اشاره نموده است. در قسمت دوم این نوشتار برخی از وجوه مهم تقریب بین مسلمانان شیعه و اهل سنت در مسائل فقهی، کلامی، سیاسی، تاریخی و اجتماعی و دیدگاه‌های علمای شیعه واهل سنت در این زمینه مطرح شده و جنبه‌های تقریبی این مسائل تشریح گردیده است. در قسمت سوم از این نوشتار برخی از مجلات علمی که جنبه تقریبی داشته اند معرفی شده که مهم ترین آنها مجله “مجله رساله الاسلام” در مصر و مجله” رساله التقریب” در ایران است که در صورت مشروح مباحث تقریبی این قبیل از مجلات بیان شده و فعالیت‌های نشریات تقریبی در صد سال اخیر توصیف گردید. نگارنده بسیاری از مقالات مهم مندرج در این دو مجله مذکور را در زمینه‌های مختلف فقهی، عقیدتی، سیاسی، تاریخی، فکری و فلسفی را معرفی کرده و برخی از مصاحبه‌ها و گفتگو‌های تقریبی که اهمیت بیشتری داشته است را نقل کرده است. در قسمت چهارم از این نوشتار برخی از استراتژی‌های تقریبی توسط کشور‌های حوزه ایسسکو در سطح ملی و جهانی(جهان اسلام) و فعالیت‌های فرهنگی این کشور‌ها معرفی شده و اقدامات برخی از شخصیت‌های تأثیرگذار در زمینه تقریب بین مذاهب اسلامی مانند فعالیت‌های علامه سید مهدی شمس الدین و استراتژی‌ها و سیاست‌های مجمع جهانی تقریب بین مذاهب اسلامی و اقدامات مؤسسه فرهنگی و علمی معروف به ایسسکو درزمینه وحدت و تقریب شرح داده شده است. نویسنده همچنین چشم اندازی از آینده تقریب با توجه به اوضاع کنونی کشورهای اسلامی ارائه نموده ومشکلات و موانع مهم برسر راه تقریب را اعم از مشکلات علمی، فرهنگی و سیاسی را در این باره مطرح کرده است. وی وحدت صفوف مسلمانان را امری ضروری خوانده و مهمترین آفت اختلاف بین مسلمانان را قومیت گرایی، تعصبات دینی و دامن زدن به اختلافات فقهی و کلامی شیعه و اهل سنت عنوان کرده و رشد، حیات و بالندگی جهان اسلام را تنها در سایه وحدت و تقریب بین مذاهب اسلامی دانسته است.