این اثر اولین کتاب از مجموعه «طلایه داران تقریب» است که به زندگینامه، اندیشه، ویژگیهای اخلاقی، تفکرات تقریبی وحدت گرایانه، فعالیتهای عمرانی و فرهنگی و سیره سیاسی حضرت آیت الله بروجردی پرداخته است.
آیت الله سید حسین طباطبایی بروجردی در صفر ۱۲۹۲ در شهر بروجرد به دنیا آمد. وی پس از تحصیلات مقدماتی، به اصفهان رفت و در محضر اساتید بزرگی همانند میرزا ابوالمعالی کلباسی، سید محمّدتقی مدرس، سید محمّدباقر درچه‌ای تلمذ نمود وپس از نه سال اقامت و تحصیل در اصفهان به مراتب عالی اجتهاد دست یافت. آنگاه در ۱۳۱۹ ق. به نجف اشرف رهسپار شد و مدت نه سال در محضر آیات عظام آخوند خراسانی و شیخ الشریعه اصفهانی بود. وی در کنار بهره‌مندی از محضر علمای نجف، خود کرسی تدریس بپا داشت و کتاب فصول را بر جمعی از فضلای آن حوزه تدریس کرد.
این مرجع گرانقدر در ۱۳۲۸ ق. به شهر بروجرد، موطن خود، بازگشت و به مدت سی سال در این شهر اقامت داشت و به طور مستمر مشغول تحصیل و تألیف و تدریس فقه، اصول و تعلیم شخصیتهای برجسته حوزوی بود.
وی در پی اصرار و درخواست علمای قم از جمله امام خمینی(ره) در ۱۳۶۴ ق. در میان استقبال بی‌نظیر مراجع، علما و مردم قم وارد این شهر شد. آیت الله بروجردی به مدت پانزده سال مدیریت حوزه علمیه قم را به عهده داشت و برخی مراجع عظام نظیر امام خمینی(ره)، عبدالرحیم ربانی شیرازی، اشتهاردی، صافی گلپایگانی و فاضل لنکرانی در محضر ایشان کسب فیض و علم نمودند.
وی صاحب آثار متعددی از جمله الاحادیث المقلوبه، جامع الاحادیث الشیعه، الفقه الاستدلالی است و حاشیه هایی بر نهایه، مبسوط و خلاف شیخ طوسی وجز آن به نگارش در آورده است.
آیت الله بروجردی بر کتب و آرای فقهی اهل سنت اشراف بسیاری داشت و این اشراف هرگز با نگاه منفی همراه نبود و سعی می‌كرد تا با ادله آنها موضوع و مسئله را درست بررسی و ریشه یابی کند. وی با این گرایش فکری به موضوع «وحدت میان مذاهب» اهتمام بسیاری داشت و همواره پیگیر این مسئله مهم جهان اسلام بود و اعتقاد داشت که سامان دهی این موضوع از وظایف حیاتی هر عالم شیعی است.
وی با تأسیس مرکز «دارالتقریب بین المذاهب الاسلامیه» از سوی شیخ محمد تقی قمی و علمای سرشناس الازهر به حمایت جدی از آن برخاست و حتی از کمک مالی به آن دریغ نورزید. علاوه بر آن، با شیخ وقت الازهر عبدالمجید سلیم و شیخ محمود شلتوت، مکاتباتی داشت که این امر رابطه جهان تشیع را با دنیای اسلام مستحکم‌تر و بسیاری از بدبینیها را به دوستی و محبت تبدیل کرد. در اثر این درایت و حسن تدبیر – به قول شهید مطهری – شیخ محمود شلتوت، با صدور فتوای تاریخی، برای اولین بار مذهب شیعه را به رسمیت شناخت و برای آن در دانشگاه الازهر کرسی تدریس مستقل تشکیل داد.
