در اين نوشتار با رويكردى تطبيقى و با هدف تقريب بين مذاهب اسلامى، روش هاى تفسيرى شيعه و اهل سنت با يكديگر مقايسه شده است. نگارنده نخست به روند تاريخى روش هاى مختلف تفسيرى در تاريخ تفسير پرداخته و سپس مفهوم لغوى و اصطلاحى روش تفسير را بيان مى نمايد. آنگاه انواع روش هاى تفسيرى و ضرورت بحث از آن در علم تفسير را بيان كرده و كيفيت و علت گسترش روش هاى متنوع در تفسير نزد مفسران شيعه و اهل سنت را بررسى نموده است. در ادامه نويسنده ابتدا روش هاى شيعه در تفسير قرآن و مبانى تفسيرى آن را در اين زمينه بررسى نموده و منابع تفسيرى شيعه در تفسير قرآن مانند منابع تاريخى، ادبى، لغوى، فلسفى، روايات تفسيرى و قرآن كريم را شرح نموده است و روش تفسير شيعه در تفسير آيات اعتقادى را تبيين مى نمايد. در فصول بعدى نگارنده روش هاى تفسيرى بكار گرفته شده توسط مفسران اهل سنت را بررسى كرده و روش تفسيرى معتزله، اشاعره و سلفيه را به تفكيك توصيف نموده و مبانى و اصول حاكم بر تفسير آنان را معرفى مى نمايد. نويسنده در بخش دوم نمونه هايى از تفسير روايى شيعه و اهل سنت را بيان كرده و تاريخچه اى از تفسير روايى فريقين و مراحل تفسير قرآن به روايات ارائه مى نمايد. روش تفسيرى صحابه و تابعين، ميزان اعتبار تفسير صحابه و تابعين معيار كشف وجود اسرائيليات، رابطه بين قرآن و حديث در دو مكتب تفسيرى شيعه و اهل سنت، نقش عقل، عرف، لغت، شعر، قواعد عربى، تاريخ و سياق در تفسير روايى نزد مفسران شيعه و اهل سنت و معرفى چند نمونه از تفسيرهايى روايى (مأثور) شيعه و اهل سنت از ديگر مندرجات اين بخش از كتاب است. در بخش سوم از اين نوشتار مبانى تفسير اجتهادى شيعه و اهل سنت بيان شده و معيار و مبانى هر يك از مفسران از فريقين و شرايط تفسير اجتهادى و نمونه هايى از اين تفسير در دو مكتب تفسيرى اهل سنت و شيعه ارائه شده است. تفسير قرآن به قرآن و ادله و روش هاى قائلين به اين نوع تفسير از شيعه و اهل سنت و نمونه هايى از تفسير ارشادى و ادله موافقان و مخالفان اين قبيل از تفسير از ديگر مطالب اين بخش مى باشد كه با رويكردى تطبيقى ارائه گرديده و مشتركات فكرى مفسران شيعه و اهل سنت در انواع روش تفسير به تفسير منعكس گرديده است.