کتاب حاضر یکی از مقالات دبیر کل مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی است که به بحث درباره مرجعیت علمی اهل بیت(ع) اختصاص دارد و به علت غنای علمی و مستند بودن ان به منابع معتبر علمی، پس از ارائه در چهاردهمین کنفرانس وحدت اسلامی استقبال خوبی داشت.
نویسنده در مقدمه کتاب به اهمیت و تاثیر مرجعیت علمی در تفسیر قران کریم و معرفی سنت پیامبر(ص) در دورانهای مختلف پرداخته است.
وی برای اثبات مرجعیت اهل بیت پیامبر(ص) از کتابهای تاریخی، حدیثی و فقهی تمام فرق و مذاهب اسلامی استفاده کرده است؛ کتابهایی كه همه مذاهب اسلامی انها را تایید کرده اند. در اینجا مقصود از مرجعیت علمی، پایگاه مشترکی است که مورد اتفاق مسلمانان بوده و پایان دهنده اختلافات انها به ویژه در عرصههای فقهی و اعتقادی باشد.
نویسنده در فصل اول کتاب، مرجعیت علمی مسلمانان را از نظر قران و سنت بررسی کرده و با ذکر ایاتی از قران کریم متذکر شده که در این ایات توصیه شده است مسلمانان برای حل مسائل دینی خود و رفع ابهام، به اهل بیت پیامبر(ص) که فقط انها اهل بصیرت و دانش‌اند، رجوع کنند. در ادامه، احادیث معتبری درباره این موضوع اورده شده است. این احادیث نشان دهنده ان است که مسلمانان در اختلافات دینی و جز ان، در نهایت به اهل بیت پیامبر(ص) توسل جسته اند.
در فصل دوم کتاب، منابع علم اهل بیت پیامبر(ص) معرفی می شود. یکی از این منابع، قران کریم است که بر اساس روایات و احادیث مختلف، حقایق قران و وجوه معانی و اهداف ان را ان‌گونه که باید شناخت، فقط اهل بیت پیامبر(ص) می‌دانند. دومین منبع علم اهل بیت(ع)، پیامبر اکرم(ص) است که با رهنمودهای خود چراغ راه علم و دین را برای همیشه روشن کرده اند و بعد از ایشان، تجربیات شخصی و بصیرت علمی خود امامان(ع) از منابع علمی دیگر اهل بیت(ع) است. در ضمن با رجوع به اثار دانشمندان دینی و شخصیت‌های مذهبی می توان به جایگاه و علم و دانایی اهل بیت(ع) در نزد مسلمانان جهان پی برد.
